چو آفتاب از لب باممم پريد و رفت ؛

روزمرا به كام سياهي كشيد و رفت

چون شبنمي نهان زنظر درسكوت صبح

يكدم به برگ لاله و نسرين خزيد و رفت.

با اشك چون ستاره ی من همنشين نشد،

همچون شهاب گرم و گريزان دويد و رفت.

برگ مرا فشاند و به همراه خويش بُرد

چون باد بر درخت شفق آرميد و رفت .

خورشيد عشق بود كه درمغرب وداع

درسرخي حرير شفق آرميد و رفت.

چون جويبار بي خبر از سرنوشت باغ

فرياد مرغكان چمن را شنيد و رفت.

اي واي ازآن مسافر بي اعتنا كه دوش

در چشم ما نشان تمنّا نديد و رفت...